يادداشت پايگاه خبري تحليلي پيرغار؛

 اين روزها  قصه  نگراني پدر ومادرها همگام با مسئولان کشور وکارشناسان دست اندرکار از موضوع افزايش پير پسرها وپيردخترها برهيچ کسي پوشيده نيست.به ويژه که اين قصه روز به روز بيشتر روايت مي شود.روايتي که هر روز استرس واضطراب بيشتري براي خانواده‌ها ايجا مي کند.مجيد ابهري،متخصص روانشناسي ،اخيراً از اين  گفته  که بحران آينده جامعه ايراني، بحران پير پسرها وپير دخترها است.بحراني که از همين امروز نشانه‌هاي آن آشکار شده و وضعيت زندگي 12  ميليون جوان مجرد تبلور عيني آن است.مجردهايي که روز به روز با گذشت ايام وسن خود زندگي تنهايي را بيشتر برمي گزينند وبه همين دليل احتمال ازدواج آنها در گذر ايام هر لحظه کمتر کمتر مي شود.

دراين ميان بسياري از کارشناسان ديگر هم بارها از سالهاي پيش نسبت به اين مسئله هشدار داده اند.اما آژير خطر بحران ازدواج وافزايش سن حالا به صورت جدي به گوش مي رسد.

نسلي با آپارتمانهاي تنهايي

پيمان خجسته، کارشناس اجتماعي واستاد دانشگاه در اين باره مي گويد:با احتساب تمام اين شرايط بايد سالهاي آينده را سالهاي نسلي دانست که در آپارتمانهاي تنهايي خود روزگار را بدون هيچ مسئوليت اجتماعي مي‌گذرانند.اين نسل که امروز با مشکلات رواني واقتصادي گوناگوني دست وپنجه نرم مي کند به تدريج از اصل ماجرا يعني تمايل به ازدواج فاصله گرفته است.همين سبب شده تا نرخ ازدواج به طور چشم گيري کاهش پيدا کند.

صحبتهاي اين کارشناس در حالي است که چندي پيش هم علي لاريجاني به اين مسئله اشاره کرد که آمارهاي ازدواج وطلاق واعتياد بايد از حالت محرمانه خارج شود.

پيمان خجسته ،پژوهشگر اجتماعي،با تاکيد براين صحبتهاي رئيس مجلس از لزوم دقت در تهيه آمارهاي صحيح درباره ميزان مجردهاي کشور مي گويد.به باور وي بايد در ابتدا آمار دقيقي از ميزان اين افراد به دست آورد.خجسته مي افزايد:همين افرادي که امروز ما بايد آمارهاي آنها را استخراج کنيم پير پسران وپير دختران آينده جامعه ايران هستند.افرادي که پتانسيل ابتلا به بسياري از بيمارهاي رواني را از همين امروز دارند.

قشر فعال در کماي اجتماعي!

احمد جلالي،روانشناس واستاد دانشگاه خاطرنشان مي سازد:افسردگي،گسترش ،پرخاشگري ،ميل به انزواي قابل توجه،از مهمترين مسائلي است که اين بخش از جوانان را تهديد  مي کند.تهديدي که مي‌تواند کليه جامعه ايراني وآرامش رواني آن را در معرض خطر قرار دهد.فراموش نکنيم که وقتي بخشي از جوانان به دليل انزوا وازدواج نکردن در خودشون فرو مي روند به تدريج قشر فعال جامعه از توليد در عرصه هاي مختلف باز مي‌ماند.ضمن اينکه به طور معمول اين دست از جوانان پسر ودختر،در گذر زمان از زندگي با والدين هم فاصله مي گيرند که دراين صورت آُسيبهاي اجتماعي بيشتر برآنها تسلط پيدا  مي کند.

پيمان خجسته ،استاد دانشگاه وجامعه پژوه، درباره راههاي پيشگيري از اين ماجرا عنوان مي کند:در مرحله اول بايد اهتمام جدي در کل جامعه ومسئولان به وجود آيد.همه بايد نسبت به اين مسئله احساس خطر کنند.هيچ کس نبايد فراموش کند  که اين موضوع هشداري عليه آرامش کل جامعه است.در گام بعدي ماجراي رشد آمار پير پسرها وپير دخترها بايد به صورت پرونده جدي در مجلس شوراي اسلامي وکميسون هاي مرتبط مطرح شود. سپس بايد راه حلهاي سريع وعملي براي بيرون آمدن از اين فضا انديشيده شود.

گامهاي پسران براي ازدواج لرزان است!

اين استاد دانشگاه درباره راه حلهاي سريع بيان مي کند:بايد کليت کار را به سمتي هدايت کرد که پسرها انگيزه گام پيش گذاشتن براي خواستگاري را داشته باشند. چرا که فعلاً يکي از معضلات اصلي ما دراين باره اين است که پسرها حرکت جدي نمي کنند واز ازدواج به شدت عقب نشيني کرده‌اند.اين کارها مي‌تواند شامل رفتارهايي دردو حوزه باشد.بخش اول رفتارهايي است که زود بازده هستند وبخش دوم رفتارهايي که براي نتيجه بخش بودن آنها بايد به انتظار نشست.بخش زود بازدهي که مجلس شوراي اسلامي مي تواند نگاهي جدي به آن داشته باشد مواردي همچون کاهش مدت سربازي،تغيير درقوانين مهريه وازدواج و افزايش وامهاي ازدواج باشد.طبيعتا بخش دير بازده آن هم در حيطه تصميمات دولت است که بتواند اقتصاد واشتغال را بهبود ببخشد.

دراين ميان به باورمجيد ابهري،متخصص رفتارشناسي هرچه سريعتر بايد فکري به حال پسرها ودخترهاي مجرد نمود.چرا که وضعيت موجود به نفع هيچ کس وبه ويژه هاي خانواده هاي ايراني نيست.

احمدي جلالي،متخصص روانشناسي،درادامه مي گويد:آنچه که امروز شاهد آن هستيم نويد آپارتمانهاي تنهايي را مي دهد که در سالهاي آينده روز به روز بيشتر خواهند شد.به تدريج جوانهايي که م يخواهند به صورت تک نفره مستقل وبه اصطلاح  زندگي مستقل داشته باشند گسترش پيدا خواهد کرد. اين سبب مي شود که گسلهاي رواني در جامعه به وجود آيد.به اين معني که ديگر افراد جامعه نسبت به سرنوشت همديگر بي تفاوت مي شوند وهمه به غار تنهايي خود پناه مي برند.غاري که از تک تک اين گونه افراد،شخصيتي بي حوصله وپرخاشگر مي سازد که حوصله قبول هيچ گونه مسئوليت اجتماعي ندارند.

حالا به نظر مي رسد که حال و روز ازدواج وسن ازدواج در جامعه خوش نيست.حال و روزي که با اين شرايط ممکن است از اين بدتر هم بشود.به همين دليل بايد فکري براي آن کرد.فکري که بخشي از آن ميتواند مسکن باشد وبخش ديگر راه حلي هميشگي براي درمان بيماري پيرسني در مجرد ها!

سياوش رسولي